Hallo lezers, ons vervolg... Ninh Binh was onze volgende stop. Een stoffig stadje aan weerzijde van de hoofdweg. Achter die rij huizen staat hier en daar een huis overeind en daartussen landbouwgrond, oude graven of braakliggend terrein. En zomaar daar tussen staat een 8 verdiepingen tellend gloednieuw gebouw dat ons hotel is. Het Legend hotel is pas 2 jaar oud en geheel modern ingericht en van alle gemakken voorzien. De 1e dag zijn er nog een paar toeristen, maar daarna zijn we de enige, met een mannetje of 15 personeel om ons heen. Dat kan volgens mij efficienter, maar het ontbreekt ons niet aan aandacht.  Maar we kwamen ook niet voor Ninh Binh, niet voor het hotel, maar wel voor de omgeving. Tussen de omliggende heuvels ligt namelijk Tam Coc, waar, tussen de rijstvelden, de kalkstenen bergen weer opdoemen uit het niets en je met sampans door de kalkstenen tunnels kunt varen. We hebben als echte toeristen twee brommetjes gehuurd en zijn er op uit getrokken. Gezien het feit dat ze geen kaartjes van de omgeving hebben, alleen van de hoofdweg, hebben we wat extra kilometers gemaakt voordat we bij Tam Coc kwamen. Ook moesten we even op de hoofdweg ons rijgedrag aanpassen aan dat van de vietnamese, dat betekent veel toeteren en geen rekening houden met anderen, gewoon gaan! Omdat het erg warm was, was het een verademing om een beetje wind te vangen op de brommer. We hebben Tam Coc uiteindelijk gevonden en 2 bootjes met een roeier gehuurd, die ons in ruim anderhalf uur over de rivier door de tunnels hebben gevaren. De roeiers roeien hier met hun voeten zodat ze hun handen vrij hebben voor hun parasol of de mobiele telefoon. Uiteraard werd er hier en daar wat getracht aan ons te slijten van kleedjes, waaiers tot drinken, maar we waren hier dankzij de reisgidsen goed op voorbereid en alles stelselmatig geweigerd. Het is prachtig daar en heerlijk relaxt stapte we weer uit de bootjes, waarna we verder zijn gaan scooteren. We hebben nog een in rotsen gehouwen grotpagode bezocht, genaamd Bich Dong en de Thai Vi tempel uit de 13e eeuw. Daar mochten we bij wijze van uitzondering in de klokkentoren klimmen. Dat is dan weer het voordeel van het reizen met kinderen. Er gaan meer deuren open die anders gesloten waren gebleven.  En uiteraard moet er ergens een kleine kink in de kabel komen. Syl rijdt haar band lek, pffffff. Wij vervolgens op zoek naar een reparateur. Ergens aan de kant van de weg onder een zonnedek stonden 2 mannen te sleutelen aan een brommer. Maar een band plakken hadden ze volgens ons niet eerder gedaan. Terwijl ik met de jongens de verse vismarkt bezoek, waar de vissen nog levend verkocht werden die die middag gevangen zijn, gaat Gary de mannen maar even helpen. 45 minuten later en omgerekend 0,80 euro armer, rijden we weer verder.  Aangezien de jongens het fantastisch vonden hebben we de volgende dag wederom onze brommetjes gehuurd om voor een halve dag naar de nieuwe Bai Ding pagode te crossen. Een gigantisch complex, met de grootste Boeddha van Vietnam en heel veel trappen! Het zweet gutste niet alleen van onze lijven, maar ook de vietnamezen zelf liepen te kreunen en zweet te vegen. Gelukkig maar, het was dus gewoon erg warm. Wat heerlijk dat we na zo'n mooie pagode weer op de brommer konden stappen! Wederom hebben we bijna geen toerist gezien. De middag hebben we hangend aan, in en om het zwembad doorgebracht en nu zitten we in de avond/nachttrein. We hebben wat mensen van onze bedden moeten jagen, maar nu kunnen we gaan slapen. We hebben een hardsleeper, een 6 persoonscoupe met harde bedden. De zachte bedden trein was al uitverkocht. Het is wonderbaarlijk hoe de jongens alles gewoon ondergaan. We horen ze zelden klagen over de hitte, nu ook niet over de keiharde bedden. Daarintegen verwonderen ze zich wel veel. Bijv " waarom schut die trein zo, hij rijd toch gewoon rechtdoor?" en " waarom slapen wij allemaal op een apart bed terwijl op de bovenste bedden een hele familie ligt te slapen" of " zijn er echt mensen die de hele nacht op een stoel moeten zitten slapen?" Dan hebben we weer wat uit te leggen over hoe rijk wij het eigenlijk hebben... Wordt vervolgd vanuit Hue! Voorlopig gaat het hier uitstekend: geen rare ziektes, erg vriendelijke vietnamese en prima hotels.