We zijn niet vies van een beetje avontuur, maar deze keer kwam het wel wat ongelegen. Het was een lange vlucht van Amsterdam naar Dubai, met een overstap van ruim 4 uur in de nacht en een vervolgvlucht naar Jakarta. Overigens over vliegen met Emirates niets dan goed. Vooral de vlucht naar Dubaimet de Airbus A380-800, was super: heerlijk eten, genoeg beenruimte, goede stoelen en goede service. In Jakarta aangekomen was het ophalen van de bagage en het kopen van het VISA wel een langdurige bedoeling, maar eenmaal aangekomen stonden onze gids Ritwan en de chauffeur mister Hilal al op ons te wachten voor een rit naar Bogor. So far so good! Maar na een half uur rijden begon de file. Het is namelijk Suikerfeest en dan gaan blijkbaar de helft van 16 miljoen inwoners van Jakarta op weg naar familie. En de andere helft zal wel familie in Jakarta ontvangen, want op beide wegen was het spits. Normaliter zou de reistijd van 70 km naar het hotel een uurtje bedragen, maar het heeft ons 5 uur gekost en dan ook nog verspreid. Yvo was als eerste op de plaats van bestemming en de bagage toch minstens 1,5 uur later. Daar tussenin kwamen wij aan. We zaten vast in de file. Na Jakarta gaat de weg namelijk over in de Puncak-pas. En vanwege de drukte sluiten ze dan de weg een uur af zodat al het verkeer van de tegengestelde richting kan doorrijden, met de bedoeling dat dát na dat uur dan wisselt en de andere rijbaan opengaat. Maar in dit geval werkte die constructie niet. Dus stonden we vast! Uren. Op brommertjes kwam eerst de familie van Hilal langs. Daarna vrienden en daar stonden we dan op een sluiproute vast, als een bezienswaardigheid in de Javaanse file! De jongens zaten er na een dag van ruim 20 uur echt helemaal doorheen. Toen ook de heer Rachman ( eigenaar van het reisbureau waar we bij geboekte hebben) zelf op de brommer polshoogte kwam nemen met een kogelvrijvest aan gingen we toch wel even nadenken. Ondertussen waren we geen meter verder gekomen. Op dat moment besloten we dat het beter was op de brommer verder te gaan, want die rijden overal langs- en doorheen. Dus Yvo ging eerst bij de heer Rachman achterop. Een paar minuten later kwamen er twee 'familieleden' waarbij Kay en ik samen bij een van de jongens achterop gingen en Gary bij de ander. Halverwege waren we Gary al kwijt omdat hun benzine op was en onze man wist het hotel niet te vinden. Maar na 10 minuten bromeren waren we er en uiteindelijk kwam Gary ook. Uiteraard wel zonder bagage want die stond in de file. Na ingecheckt te hebben wachtte daar onze 4 zalige bedden. Wat kan een bed dan lekker zijn! Kay begon nog even te piepen over de mieren die door de badkamer heen liepen maar viel toen ook als een blok in slaap. 11 uur later waren we weer 'alive'. We hebben dan ook meteen afgerekend met de jetlag want daar doen wij niet aan. :-)