Even terugkomend op ons vorige verhaal: het kogelvrijvest bleek een veiligheidshemd te zijn voor op de brommer(?!?!) dus thuisfront, er is geen reden tot zorg. We hebben dag 2 heerlijk relaxed in en om het hotel om even bij te komen en tanken voor de komende dagen gezien het onwijs druk is op de wegen hebben we die maar even ontlopen. Dag 3 verlaten we ons hotel om samen met gids en chauffeur op pad te gaan naar Bogor waar wij in de botanische tuin een grotere bezienswaardigheid blijken dan de 1000 tropische planten en bomen bij elkaar. Vooral Kay is populair en wordt meer dan eens vergeleken met de acteur uit de film 'home alone'. Na een flink aantal keer op de foto te zijn geweest stoppen de jongens er mee. Geef ze eens ongelijk. We lopen naar een kampong vlakbij waar Rachman (de eigenaar van het reisbureau waar we bij geboekt hebben) woont en zijn familie wajangpoppen maakt op ambachtelijke wijze. We ontmoeten zijn moeder van 76 die daar woont in een klein huisje op de kampong. Een heel klein en tenger vrouwtje, die ons inpakt met haar thee, pisang goreng ( gebakken banaan) en Home made cookies. We nemen zo even een kijkje in het leven op de kampong als we ook bij het huisje van onze gids langs gaan. Hij woont daar met zijn vrouw, 3 kinderen en zijn schoonzus en haar familie. Heel veel mensen op een heel klein oppervlakte. Eind van de dag rijden we verder op weg naar de Salak mountain, 2 uur over een weg -die geen weg genoemd mag worden- vanwege alle gaten en kuilen. Dan komen we aan in een huisje tussen de rijstvelden. Daar is onze homestay. Heel primitief. Voor de gasten zijn 3 slaapkamers boven gemaakt met muurtjes van bamboematjes. Er is een toilet, die tegelijkertijd ook als wasbak dient. Een douche is er niet. De moeder kookt een fantastische maaltijd op haar 2 gaspitjes en een houtvuur. En als we slapen horen we alle geluidjes uit het dorp, we ruiken alle geurtjes door de bamboematjes heen. Vanaf een uur of 4 's morgens kraait de haan van het huis en om half 5 volgt de imam op nog geen 100 meter afstand van het huisje. Maar als we dan echt wakker worden, zeg maar voor de 2e keer die ochtend, staat er een heerlijk ontbijt voor ons klaar, spelen de kindjes voor de deur, brengt een omaatje haar eendenkuikens weg en gaat zoonlief met de brommer op pad. Wat een belevenis. Die dag maken we een brommertoer samen met Ralph en Mandy, die hier ook te gast zijn. Dus 6 brommertjes, met voorop een jongen uit het dorp en achterop een van ons. Zo toeren we langs de kampongs, rijstvelden en dorpjes. We hebben zo heel wat bekijks. Voor Yvo en Kay wordt heel goed gezorgd door iedereen. Wij hebben er geen omkijken aan! Ze genieten voorop (Kay) en achterop ( Yvo) de brommers! Aan het einde van een weg worden we te voet verder gestuurd en na 15 minuten hiken komen we bij een prachtige waterval. In tegenstelling tot een andere waterval waar wel 100 brommers geparkeerd stonden was hier niemand. Dat werd ons welverdiende douche/bad. Het bijzondere is dat hier geen hotel staat in de omgeving en er behalve wij ook geen toerist te bekennen is. Wij kijken onze ogen uit, maar de mensen daar net zo goed. Iedereen is heel vriendelijk, gastvrij en open. Er is niemand die moeilijk doet als we even over zijn stukje grond of langs zin rijstvelden lopen. Iedereen zegt vriendelijk gedag of zwaait nog even. Wel stikt het hier van de vakantiegangers uit eigen land. Die met hele grote getale vanuit Jakarta op weg zijn! Het reizen tijdens het Suikerfeest vraagt wel wat geduld en aanpassingsvermogen. Aan het einde van de dag staat er nog een hotspring op het programma. We zitten namelijk boven op een vulkaan hier en er komt water van een graad of 45 uit de grond. Dit keer hebben we dus een warme douche! Zo zie je we komen hier niets te kort. We sluiten die dag af met wederom een heerlijke Indonesische rijsttafel, met verse vis.