Dayaks Pangkalan Bun: Het kleinste vliegveld ooit. Nog voor je binnenstapt wordt je e-ticket gecheckt. Een meter na de entreedeur is direct de douane waar je bagage gecheckt wordt, als ze van het bandje af rollen is 2 meter verder op de incheck balie waar de bagage afgeleverd wordt en dan is het toch echt 5 meter lopen waar je airporttax betaald en naar de wachtruimte mag. Die wachtruimte is zo groot als een klein treinstationnetje. Grappig hoe snel je op deze manier kunt inchecken.We vliegen naar Banjarmasin. Op zich een grote lelijke stad, maar het wordt hier een beetje vergeleken met Venetië. Heel veel huizen staan op palen boven het water. Het haalt het natuurlijk niet bij Venetië, want hier zijn de huizen van hout en zonder badkamer. Want douchen, tanden poetsen, de was doen en naar het toilet gaan gebeurt allemaal in het water. Het kan dus zomaar zijn dat je buurman zijn behoefte doet en dat jij net je tanden staat te poetsen. Daar kijkt niemand van op. Wij hebben aan het eind van de middag een tochtje door deze kanalen gemaakt waar heel veel kinderen aan het zwemmen zijn en proberen aan de rand van de boot te hangen, als zijnde watersurfen. Dikke pret natuurlijk! De volgende ochtend hebben we, al om 5 uur 's morgens, de drijvende markt bekeken door er met een bootje tussen te varen. Prachtig hoe alle dames daar hun handeltje doen. Het is met name sinaasappeltijd en natuurlijk zie je bananen, kruiden en wat andere groenten. Sommigen worden tegen elkaar verruild, en soms wordt er afgerekend. Wij drijven daar heerlijk tussenin en zijn even niet het hoogtepunt van alle aandacht. Die zelfde dag rijden we door naar de bergen voor 2 nachtjes bij de lokale Dayaks bevolking. Een rit van 4 uur wordt echte een rit van ruim 7 uur omdat onze chauffeur niet gewend is in de bergen te rijden en echt, ik overdrijf niet, in z'n vierde versnelling en met 10 km per uur de berg op en af rijdt. Tot onze grote ergernis. Onze lokale gids probeert nog of hij mag rijden maar dat laat de chauffeur niet gebeuren. Daarnaast kennen ze allebei de weg niet waardoor we de enige kruising in de bergen wel 4 keer tegen zijn gekomen! Omdat het al 6 uur is als we eindelijk met de auto aankomen en het hier om 7 uur donker is gaan we ons wel zorgen maken. We worden opgewacht door een van de Dayaks dames die met ons mee zal lopen naar haar dorp. Een kilometer of 2 zou het zijn, maar een uur en tenminste 5 kilometer later zijn we er nog niet. De mensen hebben hier echt geen gevoel bij duur en lengte van dingen. Het is inmiddels donker en het betonnen pad maakt plaats voor een keienpad. Op dat moment blijkt dat het dorpje dat we nu bereikt hebben niet het dorpje is waar we logeren, komen we in opstand. Vooral Yvo kan niet meer, we zijn tenslotte al 14 uur onderweg. In het dorp staan een paar brommers. Onze gids trommelt de eigenaren op en een rit van nog eens 10 minuten maakt dat we aankomen in het dorpje waar we overnachten. Er is geen elektriciteit, dus alles is donker. In het licht van een groot vuur dat brandt op de binnenplaats zien we dat er zo' n 10 huizen zijn gebouwd en in de eerste mogen we naar binnen en worden we ontvangen met koffie en thee. We maken kennis met de familie, een oma (ongeveer mijn leeftijd), dochter en haar schoonzoon met een zoontje van 3. Daarna komen er nog heel veel mensen het huis binnen om even naar de vreemde westerlingen te kijken. Er wordt voor ons gekookt, witte rijst met gado gado en tofugerechtje. Uit beleefdheid eten we iets, maar aangezien we op Kay na allemaal last van onze darmen hebben zijn we wel wat voorzichtig. Maar het smaakt prima! We kunnen kiezen of we buiten op de veranda willen slapen of op een van hun 'kamertjes'. De kids kiezen voor de kamer. Buiten lopen namelijk veel zwijntjes, hanen en kippen hebben we gezien. We kletsen nog even met handen en voeten met de familie van de familie. Yvo voelt zich helemaal op zijn gemak maar Kay minder. Die kruipt met een stripboek op de kamer. Ook de dorpsoudste/leider komt nog even begroeten. Hij is blijkbaar niet de oudste dorpsbewoner, want die ontmoeten we de volgende ochtend, dat is iemand die de honderd al gepasseerd is. Zijn precieze leeftijd kennen ze niet. De mensen in het dorp leven van de rubberplantage en zijn zeker niet arm, maar kiezen voor deze manier van leven. Gezien het feit dat ieder gezin wel een of twee goede brommers bezit zien we dat inderdaad de armoede mee valt. Ze leven in hele basic huizen en hebben een bergstroompje waar ze hun dagelijkse behoeften doen. Ze hebben een waterpomp van de regering en krijgen subsidie om hun huizen te verbeteren. 2x per jaar bouwen ze een nieuwe ceremonieplaats op de binnenplaats.zo leren we van alles over hun gebruiken en traditie. Dat is het mooie dat onze gids er bij is want die verstaat hun taal. We slapen met ons vieren op een matras en hebben onze eigen lakenzakken meegenomen. Het eerste uur vallen de jongens en Gary als een blok in slaap. Dit keer is het niet de imam die ons wekt (die starten om half 5 smorgens met het gebed) maar de haan! Hier in de bergen zijn de mensen niet islamitisch, terwijl 90% van de Indonesiërs dat wel is. Hier hebben zij het christelijke geloof. Met een paar uur slaap zijn we erg krakkemikkig. Maar langzaam aan komt het leven in het dorp op gang. We zitten op de veranda en wederom loopt het dorpje uit om even te komen kijken. De kinderen gaan op de brommer naar school. Sommigen worden naar de plantage gebracht met de brommers en 5 mannen blijven achter in het dorp om ons terug te brengen naar de bewoonde wereld. We hadden gisteren al besloten om het verblijf in te korten met 1 nacht, omdat blijkt dat de volgende overnachting bij een andere stam zou zijn en we 4 uur door het woud moeten lopen. Gezien het feit dat de 2 kilometer van gisteren er minstens 7 waren durven we dat met de kinderen niet aan. Terug in de bewoonde wereld regelt de gids 2 bamboo rafts waar we zo'n 2 uur de rivier op afvaren. Iedere raft heeft een kapitein die met een bamboostok ons door de stroming helpt. De boot is ook in het geheel van bamboo gemaakt. 7 grote bamboostammen die aan elkaar gemaakt zijn met een bamboo riemen. En sterk dat het is. In de stroming hoor je het hout soms kraken, maar de raft blijkt heel sterk. Het is fantastisch. De omgeving is hier echt zo mooi. Er zijn levensgrote bamboobossen, heel af en toe komen we een dorpje tegen of passeren we een oude hangbrug waarvan je denkt daar gaat geen mens meer overheen. Maar blijkbaar worden die nog steeds gebruikt. Met de voetjes in het water is het echt genieten. De gids is met onze bagage naar het eindpunt gebromeerde en wacht ons daar op. Een half uur later is er ook een nieuwe chauffeur. We hebben er op gestaan dat er een ander zo komen omdat we ons echt niet veilig voelden op de heenweg en graag wat eerder terug wilden zijn. Wat de vorige chauffeur in ruim 7 reed, doet deze chauffeur er 4 uur over. Die had er echt de vaart in! We zijn dolblij als we de jongens in het zwembad zien duiken in ons luxe hotel. Wat zijn het toch kanjers! We zijn heel trots dat ook onder de omstandigheden van gisteren positief blijven, want dat was toch wel afzien en was een echte les in doorzetten en positief denken. Onze extra nacht in het hotel nemen we een heerlijk luxe kamer en we genieten even. We kopen een halve supermarkt leeg met fruit, koekjes, mie-soepjes en maken op de hotelkamer ons eigen lopend buffet. Dolle pret en wel zo fijn voor onze darmen! Vandaag gaat het al weer en stuk beter en als de mannen in het zwembad liggen geniet ik van een heerlijke massage. Chique joh! We zijn blij met het bericht dat mijn vader weer thuis is uit het ziekenhuis. Lieve paps, we wensen je een spoedig herstel en houd nog even vol tot de 25e dat ze hopelijk ook je hartslag weer kunnen stabiliseren. We zijn dan weer thuis om je lekker te verwennen....