We zijn geland in Sri Lanka. Deze keer vlogen we via Düsseldorf, naar Dubai, en met een korte overstap en een upgrade naar business class :-) door naar Colombo, Sri Lanka. Ik kan je vertellen dat vliegen in de business class echt een kadootje is. Heerlijk glaasje champagne bij de start, filmpje en dan heerlijk onderuit. De mannen zaten bij elkaar voorin en ik iets verder weg, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een heerlijke vlucht vanaf Dubai.

Met de taxi zijn we naar het hotel gegaan op 45 minuten rijden om even bij te komen, lekker te zwemmen en vroeg te gaan slapen. De volgende dag was het namelijk vroeg op om lekker te ontbijten en te zorgen dat we bij het station van Colombo komen. Aangezien de Über de helft van de normale taxirit vraagt, hebben we die genomen. En wat we kregen was een heerlijke siteseeing, lekker vroeg door de stad met een flinke verkeersdrukte. Dat heeft zo zijn voordeel, omdat je dan alle tijd hebt om om je heen te kijken, de winkeltjes in te turen, mensen te bekijken en sfeer op te snuiven. Heerlijk om weer in een Aziatische stad te zijn en dan toch zo anders als al die andere Aziatische steden. Waar in Vietnam de brommers het beeld bepalen waren zijn dat hier de tuktuks. Het lijkt wel of iedereen er een bezit. Volgens onze taxichauffeur zijn het er miljoenen. En ze rijden als maniakken, verkeersregels gelden niet voor hen! Waarom zou je een knipperlicht aandoen als je spontaan linksaf gaat, waarom niet nog even voor de auto neerzetten die voor het stoplicht staat te wachten. Wij zaten relatief veilig opgepropt in de ubertaxi, ons verwonderend over wat er allemaal om ons heen gebeurd.

We zijn afgezet bij het station Maradana railwaystation. Alsof je de Engelse kolonietijd in stapt, met authentieke loketjes met kartonnen treinkaartjes, en treintickets voor 1,10 euro per stuk en het mooiste van alles een vertrektijdenbord met houten handgeschreven bordjes. Alsof al 100 jaar lang dezelfde treinen rijden op dezelfde tijden naar dezelfde stations. Misschien is er in werkelijkheid ook niet veel veranderd, want ook het perron was nog authentiek, met een separate dames en herenwachtkamer. Uiteraard geen trein-aankomstbordjes. Dus maar bij iedere trein vragen of dit de trein naar Galle is.

De treinrit van ruim 3 uur was zeer aangenaam. Open ramen, lekker windje, prima zitplek en uitzicht over de kustlijn. Hier en daar zijn nog de restanten van de tsunami (van 2004) zichtbaar, doordat huizen totaal weggespoeld zijn en alleen de betonvloeren er nog liggen. Sommige huisjes zijn deels weer opgebouwd. Op een aantal plekken ligt nog een scheepswrakken voor de kust. Maar iedereen heeft hier het leven weer opgepakt en ook gewoon weer huisjes gebouwd tussen de spoorlijn en de kuststrook.

We zijn uitgestapt in Weligama en daarna de tuktuk genomen naar Mirissa (waar het verkeer een stuk rustiger is). Hier verblijven we in het spice house. Een supermooie plek, op 2 minuten lopen van het strand en met uitzicht op de jungle. We hebben een eigen huisje, met airco en een buitendouche tussen de bananendozen. Het heeft een heerlijk zwembad en s avonds eten we rijst met curry aan een lange tafel met een aantal andere gasten. Heerlijk eten! En weet je hoe ze hier kaneelthee drinken? Gewoon heet water en een vers blaadje van de kaneelboom er in. Die staat hier in de tuin. Lekker joh!

Vandaag zijn we gewekt met twee kolibries voor het raam, het zonnetje dat door de klamboe schijnt, en vogels en eekhoorns die door de bomen om ons huis zwerven. dat is nog eens wakker worden! Na het ontbijt zijn we weer een stukje terug gegaan met de trein om een dagtocht naar Galle Fort te maken. Een oude historische centrum met allemaal oud koloniale gebouwen waaronder ook Hollandse en Portugese bouwwerken. Een groot deel van de oude stadsmuren zijn nog in tact. Het was behoorlijk warm vandaag, dus dat was wel zweten, maar een lekker milkshake en een koude cola doen dan wonderen. Terug in het hotel hebben we lekker gerelaxt en gezwommen.