Vanuit Tokyo reizen we naar de 5 meren rondom de mount Fuji. We slapen in een traditionele ryokan daar. Het kost even om daar te komen. Drie treinen, bus en nog 15 minuten te voet met onze rugzakken op. De omgeving stelt niets voor, veel vergane glorie. Het meer waar we het dichts bij zijn heeft zijn beste tijd gehad, overal liggen oude waterfietsen van zwanen en eendjes, maar niets is onderhouden.

We zijn in de ryokan even voordat we kunnen inchecken. Het is geheel leeg. Heeft een leuk sfeertje, echt Japans. Overal washi gordijnen, tatami matten, gemeenschappelijke badgelegenheid en lege kamers waar je de futons (matjes) zelf moet uitrollen voor je gaat slapen. Relatief eenvoudig, maar wel heel sfeervol. We slapen hier maar een nacht want ons doel is het beklimmen van mout Fuji. Dat doen we de volgende dag in twee etappes. Met de bus de berg op tot het vijfde station. Vandaar is het lopen naar de achtste. Dat is een weg omhoog van 2300 meter naar 3400 meter over losse lavapaden en rotsen.

Mount Fuji is s met 3.776 meter het hoogst gelegen punt van Japan. Mount Fuji is een slapende vulkaan en één van de drie heilige bergen. Daarom is het enorm populair om de berg te beklimmen. In een heel kort seizoen van half juli tot begin september gaan gemiddeld zo’n 200.000 mensen per jaar deze vulkaan beklimmen!

Overal staat dat Mount Fuji beklimming geen makkelijke opgave zal zijn en een serieuze conditie vereist. Voor Yvo stond deze op zijn wensenlijstje, dus goed geprepareerd gaan we op stap.

We hebben de eerste beklimming non-stop (te slecht weer) in 4 uur gedaan en dan hebben we ook nog file gelopen. Bij de steile stukken waarop je moet klauteren staat er een rij. Het is stikdruk op de berg.

We vertrokken met redelijk weer maar hoe hoger we kwamen hoe slechter het werd. Uiteindelijk kwamen we geheel doorweekt, hongerig en koud aan in onze hut. Een hut waar wel een man of 100 kunnen overnachten. We worden afgedroogd bij binnenkomst, schoenen uit, jassen in zakken. We eten rijst met curry voordat we ons bedje voor de nacht krijgen aangewezen. Met 20 man op een rij en twee rijen hoog liggen we allemaal zeiknat al voor 18 uur in bed om op te waren. Er is geen ruimte om kleding te drogen, anders dan een klein haakje boven je matras. Sommigen gaan met kleding en al onder de wol, maar die van ons was echt te nat. Yvo en ik hebben best last van hoogteziekte: hoofdpijn, misselijk en wat duizelig.

Het slapen is wel heel spartaans. De wind loeit ‘s nachts om de hut. Er wordt ontzettend gesnurkt en van slapen komt niets. De bedjes zijn niet gemaakt voor de lange westerlingen maar voor korte japanners. Ik lig naast een oude baas die honds verkouden is en ligt te rochelen op 10 cm afstand. (brrr, wordt er nog naar van als ik er aan denk, had ik nou maar zo’n mondkapje voor gehad zoals veel Japanners in de stad). Om twee uur worden we gewekt, en melden ze dat er niet naar de top gelopen kan worden vanwege het slechte weer. Om 4 uur worden we opnieuw gewekt. Het is de bedoeling dat we opstaan om voor zonsopgang naar boven te lopen, nog 350 meter stijgen. Maar de zonsopgang kunnen we vergeten. Het is heel slecht weer. Een tyfoon in de buurt zorgt voor veel wind en regen en het wordt ons afgeraden naar de top te gaan.

Het negatieve advies en de last van de hoogte maken dat we dus terug gaan. Ontzettend balen, maar nu is het vooral belangrijk heelhuids beneden te komen. Dat doen we, door weer en wind, nat tot op de huid, met vallen en opstaan in minder dan 2 uur. Dat is heel rap, want er stond ruim 3 uur voor.

Doorweekt zijn we als we weer terug zijn bij het vijfde station. Nog een uur wachten voor de eerste bus terug. Tenslotte is het pas 7 uur. Wat voelen we ons ellendig. De warme kleding ligt namelijk in een locker bij de trein….Maar eenmaal beneden is de hoogteziekte verdwenen, is het ruim 24 graden en kunnen we ons omkleden. Gewoon buiten bij de lockers. We verzetten geen stap meer vandaag. Dat gaat natuurlijk niet op. We moeten nog een paar uur treinen naar ons volgende hotel in Matsumoto, met echte bedden en een douche…….zalig!