Matsumoto (Drumfestival)

Alle natte kleding in twee wasmachines gegooid, lekker gedoucht en heerlijk geslapen. Zo we zijn weer een beetje bijgekomen nadat we arriveren in Matsumoto. Alhoewel de spierpijn bij ons allemaal wel heel intens is, sjokken we door het stadje. Even een sprintje voor het stoplicht is er niet bij.

Het is hier heerlijk warm, boven de 30 graden. Matsumoto is een heel rustig stadje midden tussen de bergen op 1500 meter hoogte en is qua omvang heerlijk te belopen. Er is één grote bezienswaardigheid; dat is het kasteel en het park op 15 minuten ‘sloffen’ van het station, waar ons hotel is. Overal zijn heerlijke eettentjes, koffiebarretjes, ijswinkels, en supermarktjes. We zoeken ons een rambam naar wat fruit. Daar doen de Japanners blijkbaar niet aan.

De eerst avond hier besluiten de jongens dat hun hotelkamer met wifi ‘the mancave’ is, en gaan lekker hun eigen gang. Gary en ik gaan op zoek naar leuke plekken van het drumfestival. Op verschillende plekken in de stad zijn optredens van drumbands uit de regio. Van hele jonge kinderen tot echte profs. Heel gaaf om dat zo op straat te zien.

Daarna gaan we samen lekker eten; een traditioneel gerecht Soba Noodles; dat bestaat uit koude noedels op een bamboematje, warme bouillon apart, en sojasaus. Als de noedels op zijn krijg je een potje heet water dat je bij de rest van het bouillon kan doen en dan heb je een lekker soepje. Mmmmm. Voor de jongens nemen we een opwarmmaaltijdje uit de supermarkt. Verschil moet er zijn. ?

De tweede dag gaan we naar het kasteel. In totaal heeft het kasteel zes verdiepingen (ruim 29 meter hoog) met vijf verschillende lagen/verdiepingen. Het dateert uit 1593-1594 waarin het in opdracht van Kazumasa en Yasunaga Ishikawa werd gebouwd; in de tijd van de samoerai en de shoguns. Het is een van de weinig oorspronkelijk overgebleven kastelen in Japan. Omdat het zondag is en het drumfestival er is, is het heerlijk druk, maar ook de inwoners van Matsumoto genieten van een dagje lekker weer. De een met haar konijn aan een lijntje in het park, de ander met hondjes en poes naar de ijssalon. Dwaze Japanners…ze zijn heerlijk op zichzelf, maken niet echt contact/zien je niet echt staan, zijn ontzettend beleefd en bescheiden en houden zich aan alle regels….kunnen wij nog wat van leren.

Het avondeten met z’n vieren hebben we gedaan in een teriyaki restaurant; heerlijk! Daarna door naar de avondshow bij het kasteel van het drumfestival. Wat een sfeer, iedereen op kleedjes in het gras of op krukjes. Met een verlicht kasteel op de achtergrond komen ieder kwartier andere drumgroepen optreden. Dit is wel weer echt een hoogtepuntje. Genieten met een grote G van het sfeertje.

Hakuba – het skioord

Onze volgende bestemming is Hakuba. Dit is het skiwalhalla van Japan in de winter. In de zomer ziet het, zoals helaas vele wintersportplaatsen, minder appetijtelijk uit. We hebben hier een appartementje bij Bob, de Canadees. Ook een beetje suffig appartement, maar lekker om even wat meer ruimte te hebben, een beetje te kunnen koken in de keuken en een eigen ontbijtje te fabriceren.

‘s middags lopen Gary en ik de laatste spierpijn weg en maken een mooie wandeling langs de rijstvelden, over een paar hangbruggen en door het authentieke landschap. Een heerlijke omgeving. Iedereen is in zijn moestuin aan de slag. Veel mensen verbouwen hier zo hun eigen groente, rijst en fruit. Ik voel me helemaal thuis . Alhoewel rijst niet zal lukken in de polders van Rhoon.

De tweede dag gaan we, omdat we de bergen toch niet kunnen negeren, een wandeling maken naar een bergmeer. Eerst de gondel (eng klein gondeltje), dan twee stoeltjesliften omhoog. Ze hebben hier de stoeltjeslift zo laag gehangen dat je met je benen door het hoge gras en alle bloemen kunt bungelen. Grappig, dat hebben we nog nooit eerder gezien. Boven gaan we verder klimmen. Oef! Die benen zijn toch nog wel ‘enigszins’ vermoeid. De coördinatie is ver te zoeken en het is wederom een flinke klim.

Het is verwonderlijk dat hier alleen de oudjes aan het bergwandelen zijn, soms met hun kleinkinderen. Onze generatie is blijkbaar aan het werk. Maar de oudjes hier zijn heel kranig. Bepakt en bezakt en in de mooiste professionele outfits stappen ze met vaart die berg op. Het is moeilijk hen leeftijd in te schatten, maar rond de 70 zijn ze zeker en velen nog veel ouder. Geen grammetje vet en super sportief.

Omdat het boven super mistig is, is het meertje wel een beetje een tegenvaller, maar de trip was zeker de moeite waard. Op sommige plaatsen lag zelfs nog sneeuw. We hebben de jongens halverwege wel gelost. Dat heb je met tieners. Kunnen ze lekker lang wachten op ons bij de liften. Blijkbaar hebben ze nog een heel gesprek gevoerd met een nieuwsgierige oudere man, met zijn gebrekkig Engels. Wel leuk om te zien dat er een aantal japanners zijn die toch graag even contact maken. Hier zijn we toch wel de enige westerling op de hele berg.