Het leven van de Dayaks in Banjarmasin (2014)

Dayaks Pangkalan Bun: Het kleinste vliegveld ooit. Nog voor je binnenstapt wordt je e-ticket gecheckt. Een meter na de entreedeur is direct de douane waar je bagage gecheckt wordt, als ze van het bandje af rollen is 2 meter verder op de incheck balie waar de bagage afgeleverd wordt en dan is het toch echt 5 meter lopen waar je airporttax betaald en naar de wachtruimte mag. Die wachtruimte is zo groot als een klein treinstationnetje. Grappig hoe snel je op deze manier kunt inchecken.We vliegen naar Banjarmasin. Op zich een grote lelijke stad, maar het wordt hier een beetje vergeleken met Venetië. Heel veel huizen staan op palen boven het water. Het haalt het natuurlijk niet bij Venetië, want hier zijn de huizen van hout en zonder badkamer. Want douchen, tanden poetsen, de was doen en naar het toilet gaan gebeurt allemaal in het water. Het kan dus zomaar zijn dat je buurman zijn behoefte doet en dat jij net je tanden staat te poetsen. Daar kijkt niemand van op. Wij hebben aan het eind van de middag een tochtje door deze kanalen gemaakt waar heel veel kinderen aan het zwemmen zijn en proberen aan de rand van de boot te hangen, als zijnde watersurfen. Dikke pret natuurlijk! De volgende ochtend hebben we, al om 5 uur 's morgens, de drijvende markt bekeken door er met een bootje tussen te varen. Prachtig hoe alle dames daar hun handeltje doen. Het is met name sinaasappeltijd en natuurlijk zie je bananen, kruiden en wat andere groenten. Sommigen worden tegen elkaar verruild, en soms wordt er afgerekend. Wij drijven daar heerlijk tussenin en zijn even niet het hoogtepunt van alle aandacht. Die zelfde dag rijden we door naar de bergen voor 2 nachtjes bij de lokale Dayaks bevolking. Een rit van 4 uur wordt echte een rit van ruim 7 uur omdat onze chauffeur niet gewend is in de bergen te rijden en echt, ik overdrijf niet, in z'n vierde versnelling en met 10 km per uur de berg op en af rijdt. Tot onze grote ergernis. Onze lokale gids probeert nog of hij mag rijden maar dat laat de chauffeur niet gebeuren. Daarnaast kennen ze allebei de weg niet waardoor we de enige kruising in de bergen wel 4 keer tegen zijn gekomen! Omdat het al 6 uur is als we eindelijk met de auto aankomen en het hier om 7 uur donker is gaan we ons wel zorgen maken. We worden opgewacht door een van de Dayaks dames die met ons mee zal lopen naar haar dorp. Een kilometer of 2 zou het zijn, maar een uur en tenminste 5 kilometer later zijn we er nog niet. De mensen hebben hier echt geen gevoel bij duur en lengte van dingen. Het is inmiddels donker en het betonnen pad maakt plaats voor een keienpad. Op dat moment blijkt dat het dorpje dat we nu bereikt hebben niet het dorpje is waar we logeren, komen we in opstand. Vooral Yvo kan niet meer, we zijn tenslotte al 14 uur onderweg. In het dorp staan een paar brommers. Onze gids trommelt de eigenaren op en een rit van nog eens 10 minuten maakt dat we aankomen in het dorpje waar we overnachten. Er is geen elektriciteit, dus alles is donker. In het licht van een groot vuur dat brandt op de binnenplaats zien we dat er zo' n 10 huizen zijn gebouwd en in de eerste mogen we naar binnen en worden we ontvangen met koffie en thee. We maken kennis met de familie, een oma (ongeveer mijn leeftijd), dochter en haar schoonzoon met een zoontje van 3. Daarna komen er nog heel veel mensen het huis binnen om even naar de vreemde westerlingen te kijken. Er wordt voor ons gekookt, witte rijst met gado gado en tofugerechtje. Uit beleefdheid eten we iets, maar aangezien we op Kay na allemaal last van onze darmen hebben zijn we wel wat voorzichtig. Maar het smaakt prima! We kunnen kiezen of we buiten op de veranda willen slapen of op een van hun 'kamertjes'. De kids kiezen voor de kamer. Buiten lopen namelijk veel zwijntjes, hanen en kippen hebben we gezien. We kletsen nog even met handen en voeten met de familie van de familie. Yvo voelt zich helemaal op zijn gemak maar Kay minder. Die kruipt met een stripboek op de kamer. Ook de dorpsoudste/leider komt nog even begroeten. Hij is blijkbaar niet de oudste dorpsbewoner, want die ontmoeten we de volgende ochtend, dat is iemand die de honderd al gepasseerd is. Zijn precieze leeftijd kennen ze niet. De mensen in het dorp leven van de rubberplantage en zijn zeker niet arm, maar kiezen voor deze manier van leven. Gezien het feit dat ieder gezin wel een of twee goede brommers bezit zien we dat inderdaad de armoede mee valt. Ze leven in hele basic huizen en hebben een bergstroompje waar ze hun dagelijkse behoeften doen. Ze hebben een waterpomp van de regering en krijgen subsidie om hun huizen te verbeteren. 2x per jaar bouwen ze een nieuwe ceremonieplaats op de binnenplaats.zo leren we van alles over hun gebruiken en traditie. Dat is het mooie dat onze gids er bij is want die verstaat hun taal. We slapen met ons vieren op een matras en hebben onze eigen lakenzakken meegenomen. Het eerste uur vallen de jongens en Gary als een blok in slaap. Dit keer is het niet de imam die ons wekt (die starten om half 5 smorgens met het gebed) maar de haan! Hier in de bergen zijn de mensen niet islamitisch, terwijl 90% van de Indonesiërs dat wel is. Hier hebben zij het christelijke geloof. Met een paar uur slaap zijn we erg krakkemikkig. Maar langzaam aan komt het leven in het dorp op gang. We zitten op de veranda en wederom loopt het dorpje uit om even te komen kijken. De kinderen gaan op de brommer naar school. Sommigen worden naar de plantage gebracht met de brommers en 5 mannen blijven achter in het dorp om ons terug te brengen naar de bewoonde wereld. We hadden gisteren al besloten om het verblijf in te korten met 1 nacht, omdat blijkt dat de volgende overnachting bij een andere stam zou zijn en we 4 uur door het woud moeten lopen. Gezien het feit dat de 2 kilometer van gisteren er minstens 7 waren durven we dat met de kinderen niet aan. Terug in de bewoonde wereld regelt de gids 2 bamboo rafts waar we zo'n 2 uur de rivier op afvaren. Iedere raft heeft een kapitein die met een bamboostok ons door de stroming helpt. De boot is ook in het geheel van bamboo gemaakt. 7 grote bamboostammen die aan elkaar gemaakt zijn met een bamboo riemen. En sterk dat het is. In de stroming hoor je het hout soms kraken, maar de raft blijkt heel sterk. Het is fantastisch. De omgeving is hier echt zo mooi. Er zijn levensgrote bamboobossen, heel af en toe komen we een dorpje tegen of passeren we een oude hangbrug waarvan je denkt daar gaat geen mens meer overheen. Maar blijkbaar worden die nog steeds gebruikt. Met de voetjes in het water is het echt genieten. De gids is met onze bagage naar het eindpunt gebromeerde en wacht ons daar op. Een half uur later is er ook een nieuwe chauffeur. We hebben er op gestaan dat er een ander zo komen omdat we ons echt niet veilig voelden op de heenweg en graag wat eerder terug wilden zijn. Wat de vorige chauffeur in ruim 7 reed, doet deze chauffeur er 4 uur over. Die had er echt de vaart in! We zijn dolblij als we de jongens in het zwembad zien duiken in ons luxe hotel. Wat zijn het toch kanjers! We zijn heel trots dat ook onder de omstandigheden van gisteren positief blijven, want dat was toch wel afzien en was een echte les in doorzetten en positief denken. Onze extra nacht in het hotel nemen we een heerlijk luxe kamer en we genieten even. We kopen een halve supermarkt leeg met fruit, koekjes, mie-soepjes en maken op de hotelkamer ons eigen lopend buffet. Dolle pret en wel zo fijn voor onze darmen! Vandaag gaat het al weer en stuk beter en als de mannen in het zwembad liggen geniet ik van een heerlijke massage. Chique joh! We zijn blij met het bericht dat mijn vader weer thuis is uit het ziekenhuis. Lieve paps, we wensen je een spoedig herstel en houd nog even vol tot de 25e dat ze hopelijk ook je hartslag weer kunnen stabiliseren. We zijn dan weer thuis om je lekker te verwennen....

Borneo / Kalimantan Pangkalan Bun / op zoek naar de Oerang oetan

10 kilo bagage mogen we per persoon meenemen in het vliegtuigje dat ons van Solo naar Borneo brengt. Nou dat redden we net niet want uiteraard hebben we altijd weer meer bij ons dan we nodig hebben. Maar met geld kom je overal....dus kunnen we al onze bagage meenemen. Direct na het vliegveldje van Pangkalan Bun worden we opgewacht door onze gids. Jenie Subaru is hier een van de lokale reisgidsen die we via internet geregeld hebben. En alsof we gisteren nog met hem gebeld hebben staat hij daar precies op tijd. Hij brengt ons naar zijn boot in de haven zo' 20 minuten rijden. Daar ligt een klotok, een boot waar de beneden verdieping bestaat uit een keuken en een slaapgedeelte met stuurhut voor de bemanning en de bovenverdieping een deels overdekte dek waar wij de komende 3 dagen zullen verblijven en slapen! Het is heerlijk primitief. Als de tafel ingeklapt wordt kunnen er 4 matrassen onder 2 klamboes liggen. Douchen en de wc doortrekken doen we met het rivierwater. En achter op het dek zijn bankjes gemaakt om zo goed zicht te hebben op de rivier en de jungle. We hebben naast de gids Toris, een kapitein Ferry en zijn hulpje aan boord en onze kok Anna heeft een hulpje die het vak van kokkin aan het leren is. Allemaal familie en of vrienden van elkaar. We varen zo de rivieren af en zien zo 6 van de 9 primaten die hier leven, waaronder de wilde oerang oetans, gibbons, neusapen, makaken en 2 soorten lemuren. Toris spot overal dieren zoals kleine slangen, tarantula, varaan, neushoornvogels, ijsvogels. Maar waar zouden we zijn als we ook niet een beetje pech tegenkomen. Een aantal keer stopt de motor van de boot er mee. De eerste keer duurt het 3 uur voordat 'ie gerepareerd wordt en liggen we dus al die tijd aan de kant van de rivier. Als we varen hebben we wind en is de temperatuur aangenaam, maar als de boot stil ligt is het heel klam en vochtig en hebben we veel muskieten. De tweede keer dat de motor uit viel hebben we ons laten slepen door een collega klotokvaarder omdat de rivier daar erg nauw is en omdat we op tijd wilden zijn in Camp Lakey voor de voedertijd. Om 2 uur worden de oerang oetans die hier leven in het rehabilitatiepark bijgevoerd. Met name de moeders met kleintjes maken hier gebruik van als zij in het woud net even te weinig eten zelf vinden. Maar ook Tom, de koning van het oerwoud, laat het zich hier graag smaken. Als hij er is, met zijn 31 jaar en hele grote lijf, zijn er maar een paar apen die het aandurven om in de buurt te komen. De rest wachten hun beurt af boven in de boom. De dieren leven hier geheel vrij. Sommigen zijn opgevangen nadat ze als huisdier zijn gehouden en anderen zijn soms weggehaald uit andere leefgebieden waar ze te weinig ruimte kregen. Kay heeft ook vrienden gemaakt met Mario. Een 9 jaar oude oerang oetan. Deze slimme jongen zat op de steiger toen het hard regenden en was gaan schuilen onder een afdak. Toen Kay in de buurt kwam stak hij zijn hand net zo lang naar hem uit totdat Kay hem aanraakte. Yvo keek liever de kat uit de boom. We hadden Kay goed vooraf geïnformeerd dat hij onder alle omstandigheden rustig moet blijven, want een aap van deze leeftijd is 6 x sterker dan dat hij is. Maar hij heeft al zijn vingers nog en er een nieuwe vriend bij. Ondanks het feit dat het hier het warme droge seizoen is hebben we al flink wat tropische regenbuien gehad. Heerlijk warm water dat als een onophoudelijke douche uit de hemel valt. Een regenponcho helpt niets, de regen gaat er dwars doorheen. Maar dit alles was het meer dan waard. We hebben genoten van alle deze mooie dieren en de prachtige natuur. We zijn blij geconstateerd dat er hier goed voor het oerwoud gezorgd wordt. Er worden in dit gebied geen bomen meer gekapt, de toeristengidsen en de klotokvaarders zijn zeer gefocust dat er geen afval in het water wordt gegooid. En de oerang oetans krijgen hier een mooie kans om te rehabiliteren. Er wordt hier niet op hen gejaagd en hun aantal groeit in dit park! Vanmiddag zijn we aangekomen in ons chique hotel. We stinken een uur in de wind en hebben geen van allen zo lang onder de douche gestaan / in het zwembad liggen weken. We hebben even kunnen facetimen met mijn vader in het ziekenhuis. Lieve paps, we hopen dat je snel opknapt! Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Ook Yvo is jarig vandaag. Hij is op de boot in het zonnetje gezet en hebben ze een heerlijke bananacake/taart gebakken met een kaarsje erop voor het ontbijt. De hele crew heeft voor hem gezongen. Wij hadden ballonnen en cadeautjes. Hij is 12 geworden! Vanavond wordt het waarschijnlijk friet eten, na 2 weken rijst eten , noodles, saté en kroepoek. Mij hoor je niet klagen, maar Yvo heeft wel trek in friet met een kroket!

Midden-Java

Van Salak mountain rijden we weer de enorme ( Suikerfeest) drukte in. In een paar uur hebben we naar de stad Bandung gereden, waar helaas gezien de drukte geen tijd was om de vulkaan en de theeplantages te bezichtigen. Jammer, jammer. Gary voelt zich goed beroerd, dus ik ga met de jongens op pad. Gezien het feit dat het hier om 6 uur smiddags al donker is, en we in de omgeving weinig betrouwbare eethuisjes tegen komen, duiken we maar het hotel in voor een hele dure hamburger met friet. De jongens genieten! Verder is het leven hier heel betaalbaar, voor een paar euro per persoon hebben we telkens een goede maaltijd en drankje. En het eten is heerlijk! Even een goede douche 's avonds doet wonderen. Na een paar uur slapen maken we ons op voor de treinreis naar Yogyakarta. Gary is inmiddels weer aardig opgeknapt (dankzij het Indonesisch kruidenwondermiddeltje?). De chauffeur en onze gids gaan niet mee met de trein. Zij zijn vooruitgereden die nacht. De trein rijdt door een prachtig landschap van sawa's ( rijstvelden), langs kleine dorpjes en grote vulkanen. Het was een mooie rit maar wel een hele koude. Na 7 uur airco-trein komen we aan op de laatste bestemming van ons Java avontuur. In Yogyakarta zijn voor de jongens de vogeltjesmarkt (met ook poezen, honden, slangen, konijnen, vissen) en de Merapi vulkaan echt het hoogtepunt. Hun kan die historie van het paleis van de Sultan nog gestolen worden. Wij vonden dat zeker wel boeiend. Vandaag hebben we gezien wat de uitbarsting van de Merapi vulkaan voor gevolgen heeft voor de mensen die daar wonen. In 2010 was er een enorme uitbarsting en vonden vele mensen de dood. Met een jeep zijn we over de gestolde lavastromen gereden, hebben verwoeste huizen en de schuilbunker gezien. Dat alles met de nog steeds rokende vulkaan op de achtergrond. De dag hebben we afgesloten met een bezoek aan de grootste boeddhistische tempel de Burubordur. Machtig groot en heel heet daar! Gelukkig bood het zwembad bij het hotelletje uitkomst. Na een duik hebben we het lavastof van ons afgespoeld en maken we ons klaar voor de reis naar Kalimantan/ Borneo. Morgen nemen we in Solo afscheid van onze gids en chauffeur. Voor paps die sinds gisteren in het ziekenhuis ligt en met spoed gekatheteriseerd wordt: we denken aan je en wensen je heel veel sterkte. En zoals beloofd hebben we Boeddha gevraagd om een oogje in het zeil te houden! (-;

Het leven op de kampong in Java

Even terugkomend op ons vorige verhaal: het kogelvrijvest bleek een veiligheidshemd te zijn voor op de brommer(?!?!) dus thuisfront, er is geen reden tot zorg. We hebben dag 2 heerlijk relaxed in en om het hotel om even bij te komen en tanken voor de komende dagen gezien het onwijs druk is op de wegen hebben we die maar even ontlopen. Dag 3 verlaten we ons hotel om samen met gids en chauffeur op pad te gaan naar Bogor waar wij in de botanische tuin een grotere bezienswaardigheid blijken dan de 1000 tropische planten en bomen bij elkaar. Vooral Kay is populair en wordt meer dan eens vergeleken met de acteur uit de film 'home alone'. Na een flink aantal keer op de foto te zijn geweest stoppen de jongens er mee. Geef ze eens ongelijk. We lopen naar een kampong vlakbij waar Rachman (de eigenaar van het reisbureau waar we bij geboekt hebben) woont en zijn familie wajangpoppen maakt op ambachtelijke wijze. We ontmoeten zijn moeder van 76 die daar woont in een klein huisje op de kampong. Een heel klein en tenger vrouwtje, die ons inpakt met haar thee, pisang goreng ( gebakken banaan) en Home made cookies. We nemen zo even een kijkje in het leven op de kampong als we ook bij het huisje van onze gids langs gaan. Hij woont daar met zijn vrouw, 3 kinderen en zijn schoonzus en haar familie. Heel veel mensen op een heel klein oppervlakte. Eind van de dag rijden we verder op weg naar de Salak mountain, 2 uur over een weg -die geen weg genoemd mag worden- vanwege alle gaten en kuilen. Dan komen we aan in een huisje tussen de rijstvelden. Daar is onze homestay. Heel primitief. Voor de gasten zijn 3 slaapkamers boven gemaakt met muurtjes van bamboematjes. Er is een toilet, die tegelijkertijd ook als wasbak dient. Een douche is er niet. De moeder kookt een fantastische maaltijd op haar 2 gaspitjes en een houtvuur. En als we slapen horen we alle geluidjes uit het dorp, we ruiken alle geurtjes door de bamboematjes heen. Vanaf een uur of 4 's morgens kraait de haan van het huis en om half 5 volgt de imam op nog geen 100 meter afstand van het huisje. Maar als we dan echt wakker worden, zeg maar voor de 2e keer die ochtend, staat er een heerlijk ontbijt voor ons klaar, spelen de kindjes voor de deur, brengt een omaatje haar eendenkuikens weg en gaat zoonlief met de brommer op pad. Wat een belevenis. Die dag maken we een brommertoer samen met Ralph en Mandy, die hier ook te gast zijn. Dus 6 brommertjes, met voorop een jongen uit het dorp en achterop een van ons. Zo toeren we langs de kampongs, rijstvelden en dorpjes. We hebben zo heel wat bekijks. Voor Yvo en Kay wordt heel goed gezorgd door iedereen. Wij hebben er geen omkijken aan! Ze genieten voorop (Kay) en achterop ( Yvo) de brommers! Aan het einde van een weg worden we te voet verder gestuurd en na 15 minuten hiken komen we bij een prachtige waterval. In tegenstelling tot een andere waterval waar wel 100 brommers geparkeerd stonden was hier niemand. Dat werd ons welverdiende douche/bad. Het bijzondere is dat hier geen hotel staat in de omgeving en er behalve wij ook geen toerist te bekennen is. Wij kijken onze ogen uit, maar de mensen daar net zo goed. Iedereen is heel vriendelijk, gastvrij en open. Er is niemand die moeilijk doet als we even over zijn stukje grond of langs zin rijstvelden lopen. Iedereen zegt vriendelijk gedag of zwaait nog even. Wel stikt het hier van de vakantiegangers uit eigen land. Die met hele grote getale vanuit Jakarta op weg zijn! Het reizen tijdens het Suikerfeest vraagt wel wat geduld en aanpassingsvermogen. Aan het einde van de dag staat er nog een hotspring op het programma. We zitten namelijk boven op een vulkaan hier en er komt water van een graad of 45 uit de grond. Dit keer hebben we dus een warme douche! Zo zie je we komen hier niets te kort. We sluiten die dag af met wederom een heerlijke Indonesische rijsttafel, met verse vis.

Aankomst op Java

We zijn niet vies van een beetje avontuur, maar deze keer kwam het wel wat ongelegen. Het was een lange vlucht van Amsterdam naar Dubai, met een overstap van ruim 4 uur in de nacht en een vervolgvlucht naar Jakarta. Overigens over vliegen met Emirates niets dan goed. Vooral de vlucht naar Dubaimet de Airbus A380-800, was super: heerlijk eten, genoeg beenruimte, goede stoelen en goede service. In Jakarta aangekomen was het ophalen van de bagage en het kopen van het VISA wel een langdurige bedoeling, maar eenmaal aangekomen stonden onze gids Ritwan en de chauffeur mister Hilal al op ons te wachten voor een rit naar Bogor. So far so good! Maar na een half uur rijden begon de file. Het is namelijk Suikerfeest en dan gaan blijkbaar de helft van 16 miljoen inwoners van Jakarta op weg naar familie. En de andere helft zal wel familie in Jakarta ontvangen, want op beide wegen was het spits. Normaliter zou de reistijd van 70 km naar het hotel een uurtje bedragen, maar het heeft ons 5 uur gekost en dan ook nog verspreid. Yvo was als eerste op de plaats van bestemming en de bagage toch minstens 1,5 uur later. Daar tussenin kwamen wij aan. We zaten vast in de file. Na Jakarta gaat de weg namelijk over in de Puncak-pas. En vanwege de drukte sluiten ze dan de weg een uur af zodat al het verkeer van de tegengestelde richting kan doorrijden, met de bedoeling dat dát na dat uur dan wisselt en de andere rijbaan opengaat. Maar in dit geval werkte die constructie niet. Dus stonden we vast! Uren. Op brommertjes kwam eerst de familie van Hilal langs. Daarna vrienden en daar stonden we dan op een sluiproute vast, als een bezienswaardigheid in de Javaanse file! De jongens zaten er na een dag van ruim 20 uur echt helemaal doorheen. Toen ook de heer Rachman ( eigenaar van het reisbureau waar we bij geboekte hebben) zelf op de brommer polshoogte kwam nemen met een kogelvrijvest aan gingen we toch wel even nadenken. Ondertussen waren we geen meter verder gekomen. Op dat moment besloten we dat het beter was op de brommer verder te gaan, want die rijden overal langs- en doorheen. Dus Yvo ging eerst bij de heer Rachman achterop. Een paar minuten later kwamen er twee 'familieleden' waarbij Kay en ik samen bij een van de jongens achterop gingen en Gary bij de ander. Halverwege waren we Gary al kwijt omdat hun benzine op was en onze man wist het hotel niet te vinden. Maar na 10 minuten bromeren waren we er en uiteindelijk kwam Gary ook. Uiteraard wel zonder bagage want die stond in de file. Na ingecheckt te hebben wachtte daar onze 4 zalige bedden. Wat kan een bed dan lekker zijn! Kay begon nog even te piepen over de mieren die door de badkamer heen liepen maar viel toen ook als een blok in slaap. 11 uur later waren we weer 'alive'. We hebben dan ook meteen afgerekend met de jetlag want daar doen wij niet aan. :-)

2014 Indonesie (Java en Kalimantan / Borneo)

Beste vrienden en familie,

we gaan weer een nieuw avontuur tegemoet. Dit keer gaan we naar Indonesie. Daarmee komt een oude wens tot leven, namelijk op zoek naar de oerang oetang in Borneo. En aangezien we niet van files en veel toeristen houden maarwelvan ongereptheid en avontuurgaan we kijken hoe Kalimantan is. We realiseren ons dat we het daarmee onszelf niet gemakkelijk maken. Want het Maleisische deel van Borneo is echt betrer te bereizen, maar we gaan de uitdaging graag aan.

Afgelopen week zijn we wel heel erg geschrokken van het vliegtuigongeluk boven de Oekraine. Daar hadden we ook zomaar in kunnen zitten. We voelen ons dus wel heel erg betrokken bij hen die daar om het leven zijn gekomen en hun familie en vrienden die hen gaan missen en dit in hun leven weer een plekje moeten gaan geven. We denken aan jullie!

op reis volgen de verhalen

groeten Sylvia

Gewijzigde terugvlucht naar Amsterdam

Niet geheel gepalnd hebben we onze vakantie met 2 dagen verlengd. Wat bleek nou onze vlucht zou gaan op 0.55 uur op de dag van vertrek. Door het tijdsverschil met NL en de rare vertrektijdhebben we ons vergist in de dag. Gelukkig kwamen we daar op tijd achter en niet toen we ons op het vliegveld ons melde. Het probleem alleen was dat we nog op het eiland Phu Qoc zaten, dus niet even snel naar de luchthaven van Ho Chi Min City konden komen om alsnog onze vlucht te halen. Er ging die dag geen vliegtuig meer naar het vaste land. Ik kan je vertellen dat het even stressen was toen we er achter kwamen. Maar we hebben onze reisorganisatie Tix.nl aan het werk gezet. Zij hebben voor een dag later dan wij dachten te vliegen, een vlucht geregeld. De extra kosten vallen ons nog mee. We vertrekken nu dus voor ons donderdag 2 aug en komen aan op 3 aug in NL. Dat betekent dat we gewoon nog een dagje extra hebben in HCMC. We doen het dus lekker rustig aan, dat vinden we helemaal niet erg. Groetjes van ons vanuit een warm en zonnig Phu Qoc, deze keer!

Tropischse regenbuien op Phu Quoc

Dag 1 op het tropisch bountyeiland Phu Quoc: regen! De temperatuur is goed, dus de jongens zijn heerlijk aan het zwemmen. We hebben Yvo, de jongen die houdt van vaste gewoontes, moeten overtuigen dat zwemmen in de regen juist vermakelijk is. We hebben wel weer problemen met de kamer. Dat online boeken via hotels.com is wederom niet goed gegaan. Nu gaan ze er van uit dat we met z'n vieren in een tweepersoons bed slapen. Als we vertellen dat we in Europa niet gewend zijn dat ouders en kinderen in een bed slapen, kan er wel een bed bijkomen, maar dat is het dan. Nou ik kan je vertellen dat twee jongens samen in een bed ook problemen gaat geven, hoe dol zo ook op elkaar zijn, maar na 3 weken op elkaars lip zitten zijn ze elkaar wel echt zat. Met pijn en moeite wordt er een tweede bed geopperd waarop vervolgens de manager zegt dat dat echt niet mag. Maar gezien het feit dat het hotel vol zit zijn er geen andere opties. We hadden nog wel zo' idillisch huisje aan het strand geboekt, maar dit is wel erg behelpen gezien het feit dat we hiervoor toch een flink bedrag betaalt hebben. Er volgen nog wat gesprekken. Er wordt ons beloofd dat we de volgende dag een ander huisje krijgen. En om het goed te maken geven ze ons een upgrade naar een villa met privezwembad. Nou dat was natuurlijk meteen goed. Helaas de volgende dag bleek dat toch niet te lukken. Nu hebben we een andere villa, maar je snapt de teleurstelling bij de jongens. Overigens hebben we niet te klagen, deze villa ligt niet aan het strand en heeft geen zwembadje, maar is wel fantastisch. Gezien het feit dat ook dag 2 met regen begon, hebben we vanmorgen onze snorkels maar in de rugzak gelaten en hebben we een auto gehuurd met chauffeur ( alternatief was brommertje) om een rondje eiland te doen. Dat hebben we geweten. Het eiland heeft wel te verstaan 2 asfaltwegen en verder alleen maar dirt roads. En gezien het feit dat het flink regent lijkt de weg op een poffertjespan. Iederen meter liggen er weer 3 kuilen gevuld met diepe plassen. Het is uiteindelijk zo vermakelijk dat we acherin er de slappe lach van krijgen. Maar we hebben de ronde volbracht. We zijn naar een hele kleine peperteler geweest (daar mochten we even tussen zijn peperplanten rondkijken); naar een mooie waterval, ver weg gestopt in dichtbebost gebied; we hebben gezien hoe ze oesterskweken en hoe die uit de parel worden gehaald; en we hebben in de pijpestelen regen gezwommen op het mooiste strand van Vietnam. Uiteraard ziet het er wel iets minder aantrekkelijk uit met regen. Het is wonderbaarlijk hoe kalm de zee hier is in vergelijking met de andere kant van het eiland is waar ons resort is. Daar hangt de rode vlag uit, dat wil zeggen dat we hier niet mogen zwemmen vanwege de hoge golven en de stroming.  Morgen hebben we nog een hele dag, we hopen op lekker weer, zodat we nog even kunnen relaxen aan het strand. De dag daarna moeten we de jongens wakker houden tot 1 uur 's nachts omdat we dan pas terugvliegen vanuit Ho Chi Min City. Een paar kiekjes van het eiland Phu Quoc volgen wellicht morgen nog. Als we terugkijken hebben we een fantatsische reis gemaakt met z'n viertjes. Super dat we dit hebben kunnen doen en dat alles goed is gegaan, op wellicht hier en daar een klein incidentje na. We hebben genoten en zullen hiervan nog veel naplezier beleven. Yvo en Kay verlangen al weer naar de poezen, de vriendjes en het voetbal. En Gary en ik sluiten daar graag bij aan dat ook heerlijk is om weer terug te gaan.  We willen jullie bedanken voor alle leuke reacties op de blog en zien jullie snel weer in Nederland!