Hallo allen, de laatste week van onze vakantie! In Ho Chi Min City oftewel Saigon hebben we ons prima vermaakt. Saigon is een hele grote stad, de hoofdstad van Vietnam met 7 miljoen inwoners.
En geen moment hebben we ons onveilig gevoeld of bedonderd. Het enige is dat we ook hier veel bekijks hebben, of we nu in het waterpark zwemmen en glijden, in de dierentuin rondlopen of gewoon
ronddwalen, mensen draaien zich graag nog even om, om te kijken. Dat geeft ons de gelegheid soms leuke foto's te maken, alhoewel de jongens zich nog wel eens ongemakkelijk voelen met zo veel
bekijks. We zijn na onze vlucht van Dalat naar Saigon, naar het hotel gegaan en na even lekker te relaxen in de kamer met airco, zijn we naar het War museum te gaan. Een museum met heel veel
vliegtuigen, geweren, munitie en tanks, allemaal (voor echte mannen interessante) overblijfselen van de vietnamoorlog. Uiteraard wordt het verhaal heel eenzijdig vertelt, maar met dat in je
achterhoofd geeft dat toch een indruk. Daarnaast waren er heel veel foto's, ook met hele schokkende beelden over wat alle napalm en gifgas ook nu nog aanricht met door de grote hoeveelheid
gehandicapte kinderen die geboren worden. Deze afdeling hebben we voor de jongens maar even overgeslagen. De volgende dag zijn we vroeg naar de Cu Chi tunnels geweest, de tunnels gegraven door
de noord-vietnamezen in de oorlog tegen het zuiden en de amerikanen. We zijn met de speedboat daarheen gevaren om de drukte voor te zijn en niet weer uren in de bus te hoeven rijden, want Cu Chi ligt
namelijk middenin de jungle. Het was een fantastische ervaring, echt een van de hoogtepunten. Met name om te zien hoe slim ze waren en hoe weldoordacht het tunnelsysteem (totaal zo'n 200km lengte)
gegraven is. Veelal 3 verdiepingen met ingangen via het water zodat bij hoogtij niemand deze kon zien of er in kon. De bommen konden de 1e en 2e verdieping nog laten instorten maar de 3e laag (9
meter onder de grond) was onbereikbaar. Onder de grond zijn ziekenkamers, keukens, munitiekamers ingericht. We hebben hun slimme luchtventilatiesysteem gezien, hun rookafvoerkanalen vanuit de
keukens, maar ook hoe ze bijv. van autobanden slippers maakten waarvan de zool de verkeerde kant opwijzen, omdat de brede kant achter bij de hiel werd gemaakt en de smalle zijde voor. Omdat de
noordvietnamezen bijna geen wapens hadden, gebruikte ze de niet ontplofte bommen, bouwden die om tot wapens waar zij weer hun vijanden mee aanvielen. We hebben allemaal door de tunnels gekropen om
eens te ervaren hoe dat was. Ze zijn erg smal en ongeveer 1,20 meter hoog, terwijl ze nu nog verbreed waren voor de toeristen, anders hadden alleen de jongens er door gepast. We hebben hier echt onze
ogen uitgekeken zo midden in de jungle. Het terrein was erg mooi opgezet, we hadden een goede gids en inderdaad waren we de drukte en de hitte voor. We hebben nog wat souvenirs geshopt en leuke
eettentjes uitgeprobeerd en geconcludeerd dat we ons uitstekend vermaakt hebben in deze stad. De volgende uitdaging was de Mekong delta. Het rivierengebied van de mekongrivier die dan al 4000 km
heeft afgelegd en als een riviertje begint in Tibet. Dit deel van Vietnam wordt ook wel de rijstkom genoemd en naast rijst hebben ze hier heel veel boomgaarden en akkerbouw. Wij zijn met de bus
gereist naar Can Tho, een redelijke stad van waaruit we met een dagtocht de mekongdelta hebben bewonderd. We hebben een bootje met gids en bootvrouw gehuurd die ons via drijvende markten en kleine
kanaaltjes een deel van het gebied hebben laten zien. Een prachtige tocht die ons naar een noedelfabriekje heeft gebracht, een wandeling gemaakt hebben door kleine dorpjes, rijstvelden en
boomgaarden. We hebben nog een aanbod gehad om Kay te ruilen tegen een heel klein lief meisje van een jaar, maar dat aanbod hebben we toch maar afgeslagen ;-). Het was vandaag even vroeg op: 5.30 uur
vertrokken we al en het verbaasde ons hoeveel mensen hier dan al wakker en aan het werk zijn. Het leven begint hier rond 4 uur, als de temperatuur nog goed is, dan wordt er buiten op straat ontbeten,
een uurtje aan sport gedaan in het park, de verse vis verkocht op de markt etc. We hebben hier overnacht in een redelijk basic, maar schoon hotel, maar ook dat was prima. Eten doe je toch buiten de
deur. Morgen vertrekken we, nadat we eerst heerlijk uitslapen (tot hooguit 7 uur, want dan leeft de stad al zo, dat de jongens geen minuut langer hun ogen dicht kunnen houden) voor onze laatste dagen
naar Phu Quoc, een tropisch bounty-eiland dat ten zuiden van het vaste land van Vietnam ligt. We hebben hier een heerlijk luxe resort, zodat we 3 dagen kunnen relaxen en snorkelen in zee voordat we
de uitdaging van de terugreis naar Nederland aangaan.
De bergen van Da lat Met de boot, de taxibus en de gewone bus naar Dalat en daarna een klein taxiritje naar het hotel. Het kost ons een hele dag, waarbij we in Nha Trang nog even 2 uur de tijd hebben
om naar een tempelcomplex te gaan om de tijd even door te komen. En precies daar komen we het zwembadvriendje Casper weer tegen, dit keer voor de derde keer. De busrit gaat vervolgens soepel. Deze
keer hebben we wel een lokale bus, maar niet een die iedere keer stopt om mensen er in en eruit te laten. Deze gaat non-stop naar Da lat. En dat reist fijn. We hebben vast plekken. Er is nog een
buitenlands stel in de bus en verder alleen locals. Het is een kleine 4 uur rijden met een prachtige tocht door de bergen, langs watervallen en afwisselend regenwoud en naaldbossen. Mooie rit waarin
we gereden wordt als dwazen, maar waarbij de chauffeur wel weet wat hij doet. In Da lat gaan we, naar blijkt later, het sjiekste hotel Ana Mandara. Deze ligt net even buiten de stad en is
gelegen op een heuvel waarop allerlei oude franse villa's zijn omgebouwd tot hotelkamers. De eerste kamer die we hebben is in een soort kelder, waar we niet echt blij van worden, maar met een geheel
eigen massagesalon met 2 massagetafels, een vrijstaand bad en wat ooit een sauna was is nu een douche. Echter zonder licht, dus dat wordt douchen met kaarslicht. Na wat klagen bij de receptie blijkt
dat het de laatste kamer is die ze hebben, omdat er een hele grote groep mensen is...en de zoon van de ministerpresident. Vandaar ook al de bewakers. Omdat we geen 4 bedden hebben maken we toch
nog even stampei. Resultaat: de volgende dag een andere kamer. Wederom groot en luxe, dus we voelen ons als koning en koningin. Da lat zelf is een bergstad met een wirwar aan straten, veel
brommertjes ( hoe kan dat ook anders) en veel oude koloniale huizen, in vrolijke kleuren, die tussen de 'normale' huizen staan. Dat maakt het tot een bonte en ook druk stadje. En wat een verademing;
de temperatuur is hier heerlijk Nederlands, zo'n 20 graden en af en toe een bui! We voelen ons helemaal thuis. In het midden ligt een meer. Deze stad wordt heel veel bezocht door verliefde stelletjes
en voor huwelijken. We hebben aardig wat bruidjes gezien met een dagje brommeren naar allelei attracties. Veelal zijn die bezienswaardigheden lekker kitcherig: zoals de gondelbaan van echt zwitserse
makelij. De markt was weer een enerverende ervaring. Hier zou ik wel de hele dag kunnen rondkijken: weer allemaal andere groenten als in de andere delen van Vietnam zoals brocoli, bloemkool,
wortelen, kroten etc. En fruitsoorten zoals aardbeien, bramen, pruimen etc. En natuurlijk de afdeling dode en levende dieren; trek in een varkensoor, kippelevertjes, vers geplukt kippekuiken of
eendenkuiken, levende padden, levende vissen? Alles is hier te verkrijgen en allemaal in hun eigen hoekje van de markt. Omdat aan de kust er een behoorlijke tyfoon rondraast en wij het hier prima
naar ons zin hebben, besluiten we een dagje langer in Dalat te blijven. Vandaag hebben we met de Easyriders een dagtour gedaan, wat betekent dat we op 2 motoren door de highlands zijn gereden. De
jongens zaten voorop, dan de bestuurder en gary en ik achterop. Zo zijn we naar koffieplantage gegaan, waar o.a wezelkoffie geproduceerd wordt. Ze laten daar de wezels de koffievruchten eten; het
vruchtvlees wordt verteerd en de bonen uitgepoept. Van de uitgepoepte koffiebonen, maken ze koffie. Let wel....we hebben het niet geprobeerd. Voor deze koffie betaal je 5x de prijs van een normale
koffie. We zijn naar een zijdefabriek geweest, waar ze van de cocon van de rups de zijdedraad afhalen en verwerken tot zijdedraad. We hebben het hele proces van handwerk kunnen zien. Tot de
uiteindelijke productie van zijde sjaals. We zijn nog bij mensen langs geweest die bezempjes maken en bij een pagode waar kinderen als monnik opgroeien. Zo hebben we een route gemaakt van een uur of
7, incl een lokale lunch met onze 2 easyriders, door de bergen en het platteland. Het was een hele gave ervaring. Voor herhaling vatbaar, maar dat moet maar even wachten morgen vertrekken we naar Ho
Chi Min City of te wel Saigon, de hoofdstad van Vietnam.
We hebben heerlijk 3 dagen genoten van strand, zon, zee, koraal, visjes, heerlijk eten hier op Whale Island. We hadden een redelijk primitief hutje, maar dan wel met zeezicht op max 4 meter van de
zee. Geen airo, alleen een hutje met bedden, klamboe en een ventilator en 4 tuinstoelen. Even terug naar af qua luxe, maar wel in een prachtige omgeving. De tocht hierheen was best vermoeiend.
Mn omdat we al om 4 uur op moestenen het vliegtuig vervolgens een uur vertraging had en de busrit daarna ook nog wel tegenviel, qua lengte. De omgeving maakte echter veel goed. We reden langs een
prachtige kustweg richting het noorden. overal authentieke rijstvelden en eendenkwekers ( tussen de rijstvelden worden honderden eenden gehouden, die uiteindelijk naar de markt gaan. Het wordt hier
gegeten als kip. En later onderweg richting onze eindbestemming zien we steeds meer viskwekers. Het hutje mag dan enigszins primitief zijn. Het eco-resort echter niet. 3 keer per dag worden we
overladen met heerlijke gerechten. De lunch is vaak 3 gangen en het diner 4 gangen. Garnalen staan standaard op het menu, maar dan wel in allerlei verschillende vormen. En niet te vergeten de eend,
inktvis en de vis, die hier waarschijnlijk om de hoek gekweekt is. Keus hebben we niet, dus de jongens moeten ook alles eten/proeven. Maar omdat er zo veel gangen zijn zit er altijd wel iets tussen
dat zij ook lusten. Het eten bepaalt hier ook het dagritme op het eiland. En dat is voor alle, naar schatting zo'n 75 gasten hetzelfde. Ontbijten kan tot 9 uur. Daarna gaat er een bootje naar een
andere snorkelplek of je blijft in de baai van het resort, waar je ook kunt snorkelen. De lunch is van 12-14 uur, dan is het met de hitte hier echt even tijd om uit te rusten, te luieren. Alleen de
diehards wagen zich dan in de zon. In de namiddag komt iedereen weer tot leven om lekker te zwemmen en te snorkelen. Om een uur of 6 verzamelt iedereen zich rond de bar, om van de zonsondergang te
genieten en een beetje te internetten voor zover dat werkt ( meestal niet). Om dan om 7 uur gaan we weer aan tafel te gaan voor het overvloedige diner. Het snorkelen viel in eerste instantie een
beetje tegen omdat we in Maleisie meer gewend waren. Maar dat was dan ook uniek. Dus na enige relativering hebben we hier ook genoten van al het koraal, de visjes, zee-egels, zeekomkommera en andere
onderwater beesten. Opvallend is dat in dit Franse resort bijna allemaal Nederlanders zijn. De jongens hebben weer vriendjes gemaakt, deze keer met Julius van 5 en zijn zus Rozanne van 7. Ze ravotten
wat af in de zee. Leuk om te zien en heerlijk dat wij ook even tijd hebben om een boek te lezen. Om nog een beetje beweging te krijgen hebben we vanmorgen een wandeling over het eiland gemaakt.
Al om half 9 vertrokken vanwege de hitte, maar na nog geen 100 meter gutst het zweet al over onze lichamen. Dus dat is even doorbijten, maar het uitzicht is prachtig vanaf het hoogste punt. Voor meer
beweging is het te warm, dus je raad het al, met 3 extra kilo aan gewicht vertrekken we morgenochtend weer. Op naar Dalat, in de bergen. Het is het toevluchtsoord voor getrouwde stelletjes en het
moet iets weg hebben van zwitsterland, vanwege de franse bouwstijlen in de stad. Er schijnt zelfs een kabelbaan te zijn. We gaan het meemaken! Voor zover bericht vanuit Whale Island, Nha Trang.
Groetjes Gary, Sylvia, Yvo en Kay
Hallo allemaal, Hier weer een vervolg op onze trip in Hue.De autorit tussen Hue en Hoi An was prachtig. Onze chauffeur heeft ons veel vertelt over de dingen die we onderweg tegen kwamen maar ook over
de beruchte vietnam oorlog. Dat onderwerp blijft steeds terug komen, omdat de sporen daarvan overduidelijk zichtbaar zijn; de enorme, kilometers lange, kale vlaktes waar ooit de legerbases van de
Amerikanen hebben gestaan en sindsdien niet meer gebruikt zijn; de vele bunkers van eerst de Fransen en later de Amerikanen; de prachtige en tactische baai waar ze aan land zijn gegaan, de
vliegvelden en hangars die er nu geheel verlaten bij liggen. En dan te bedenken dat we nog geen kwaad woord van de Vietnamese mensen gehoord hebben over deze amerikaanse en franse soldaten. Op de
mooiste plekken aan de kust staan inmiddels ook prachtige hotels van Amerikaanse ketens. Het zou mij niet verbazen als binnen een jaar of 10 de hele kustlijn bevolkt is met dergelijke ketens, want de
kustlijn is fantastisch en het zeewater helder en warm. Ook de weg tussen Hue en Hoi An is door het programma Top Gear
gefilmd; http://www.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DO1zfuBgCUqY&ei=ligEUNOMCu6YiAfqo_mKCA&usg=AFQjCNHKPucuHbALOqD5oRtY6XB7VH5WVQ ( of even zoeken via google op: topgear vietnam deel 1)
Zij reizen de weg de andere kant op, maar brengen net als ons een bezoek aan de Hai Van pas, de marble mountains, (marmerbergen waar prachtige metershoge marmerenbeelden worden gehouwen en de berg te
beklimmen is) en de kustlijn, waar wij ook een heerlijke duik hebben genomen. Het zand is echter zo heet dat er niet over te lopen is, zelfs door de zolen van de schoenen branden je voetzolen weg.
Maar dan is de duik in het water extra lekker. In Hoi An hebben we weer een heerlijk paradijsje gevonden, via internet. De gastfamilie heeft 7 huisjes in hun orchideentuin gebouwd; Orchid Garden
Homestay. De huisjes, of eigenlijk villa's, zijn erg ruim. Die van ons heeft een slaapdeel dat uit 2 delen bestaat, een woonkamer/keuken en een luxe badkamer die open is. Dus je doucht buiten, maar
vanwege de bomen is er geen inkijk. Het mooie is dat binnen de airco aanstaat en als je even naar het toilet moet, je de warmte direct voelt van buiten. Leve de airco! En tussen de huisjes ligt het
zwembad omgeven met bomen en heel veel bloemen. Het is echt een toplocatie. En op de zondag dat we aankwamen, nodigden ze alle aanwezige gasten uit voor een heerlijk diner. We zaten met 14
gasten, afkomstig uit Schotland, Denemarken, Australie en Nederland aan een grote tafel te eten. Het eten was heerlijk. Flinterdunne rijstpannekoekjes (lijkt op ouwel) gevuld met sla, komkommer en
pikante vleesjes en dan niet te vergeten de echte vietnamese verse loempia's. Goede timing om op zondag aan te komen! Hoi An is een super leuk stadje, met een bonte verzameling van Chinese, Franse en
Japanse invloeden die terug te vinden zijn in de bouwstijl, eten (van franse chocolade taartjes, tot stokbrood, yoghurt, etc), maar zelfs in de fietsen die hier een frans ventiel hebben, om maar even
een voorbeeld geven. Het is erg gaaf om hier door de smalle straatjes te rijden op de geleende fietsen, de markt te bezoeken waar van alles te koop is en waar alleen vrouwelijke verkopers te zien
zijn! Er zijn hier heel veel kleermakerswinkels, waar je in een dag een maatwerkpak of een prachtige jurk kan laten maken. Alle stofjes hebben ze op voorraad en de kwaliteit is prachtig. Toch hebben
we ons niet laten verleiden. Ten eerste moeten we er niet aan denken om nu kleding te passen met de hitte en dan moeten we het ook nog eens meesjouwen in een rugzak, terwijl de bagage zwaar genoeg
is. We zouden liever iets dumpen! Wel heb ik bij de plaatselijke zilversmid een ketting laten maken, na eerst heel goed onderhandeld te hebben. Is ook morgen klaar! Het mooie hier is dat je zelfs
afdingt op een flesje zonnebrandcreme, anders betaal je het 3-voudige. We zien het maar als hobby! Vandaag hebben we op de brommer een rit naar het niet toeristische strand gemaakt. Een ritje via de
rijstvelden, vissersmarktje en kleine dorpjes. Het water daar was heerlijk koel. De jongens kwamen hier hun zwembad vriendje Casper nog tegen, met wie ze in Hue zo veel lol hebben gehad. Wat een
toeval. Ze hebben heerlijk zitten spelen en wij heerlijk geluierd. Al ben ik het strand altijd snel zat. Vanavond raasde er een kleine storm over Hoi An. Alle winkeltjes hadden moeite hun waar
in de winkels te houden. Het bracht heerlijke koele lucht. We hebben het er even van genomen door na het eten in een restaurantje aan de rivier, nog even een ijsje te gaan eten. Een luxe die de
gemiddelde vietnamees zich niet kan veroorloven. Maar de 'mannen' hebben genoten! Morgen gaan we om 4 uur smorgens met de taxi naar het vliegveld voor een vlucht naar Nha Trang. Om 6 uur
vertrekt het vliegtuig. De latere vlucht was al uitverkocht. Een voordeel: we komen heerlijk vroeg aan op whale island. Eem eilandje 2 uur rijden van Nha Trang en 15 minuten met de boot. daar heeft
een fransman een eco resort gebouwd en hebben we een hutje op het strand. Allemaal basic, maar met prachtige snorkel en duikfaciliteiten hebben we ons laten vertellen. We verwachten daar geen
internet te hebben, dus zijn even uit de lucht na vandaag! Iedereen veel sterkte en we hebben vandaag in de chinese tempel een gebedje gedaan voor goed zomerweer in NL. We hopen dat het helpt.
Groetjes Sylvia, Gary, Yvo en Kay
Hallo lezers, ons vervolg... Ninh Binh was onze volgende stop. Een stoffig stadje aan weerzijde van de hoofdweg. Achter die rij huizen staat hier en daar een huis overeind en daartussen
landbouwgrond, oude graven of braakliggend terrein. En zomaar daar tussen staat een 8 verdiepingen tellend gloednieuw gebouw dat ons hotel is. Het Legend hotel is pas 2 jaar oud en geheel modern
ingericht en van alle gemakken voorzien. De 1e dag zijn er nog een paar toeristen, maar daarna zijn we de enige, met een mannetje of 15 personeel om ons heen. Dat kan volgens mij efficienter, maar
het ontbreekt ons niet aan aandacht. Maar we kwamen ook niet voor Ninh Binh, niet voor het hotel, maar wel voor de omgeving. Tussen de omliggende heuvels ligt namelijk Tam Coc, waar, tussen de
rijstvelden, de kalkstenen bergen weer opdoemen uit het niets en je met sampans door de kalkstenen tunnels kunt varen. We hebben als echte toeristen twee brommetjes gehuurd en zijn er op uit
getrokken. Gezien het feit dat ze geen kaartjes van de omgeving hebben, alleen van de hoofdweg, hebben we wat extra kilometers gemaakt voordat we bij Tam Coc kwamen. Ook moesten we even op de
hoofdweg ons rijgedrag aanpassen aan dat van de vietnamese, dat betekent veel toeteren en geen rekening houden met anderen, gewoon gaan! Omdat het erg warm was, was het een verademing om een beetje
wind te vangen op de brommer. We hebben Tam Coc uiteindelijk gevonden en 2 bootjes met een roeier gehuurd, die ons in ruim anderhalf uur over de rivier door de tunnels hebben gevaren. De roeiers
roeien hier met hun voeten zodat ze hun handen vrij hebben voor hun parasol of de mobiele telefoon. Uiteraard werd er hier en daar wat getracht aan ons te slijten van kleedjes, waaiers tot drinken,
maar we waren hier dankzij de reisgidsen goed op voorbereid en alles stelselmatig geweigerd. Het is prachtig daar en heerlijk relaxt stapte we weer uit de bootjes, waarna we verder zijn gaan
scooteren. We hebben nog een in rotsen gehouwen grotpagode bezocht, genaamd Bich Dong en de Thai Vi tempel uit de 13e eeuw. Daar mochten we bij wijze van uitzondering in de klokkentoren klimmen. Dat
is dan weer het voordeel van het reizen met kinderen. Er gaan meer deuren open die anders gesloten waren gebleven. En uiteraard moet er ergens een kleine kink in de kabel komen. Syl rijdt haar
band lek, pffffff. Wij vervolgens op zoek naar een reparateur. Ergens aan de kant van de weg onder een zonnedek stonden 2 mannen te sleutelen aan een brommer. Maar een band plakken hadden ze volgens
ons niet eerder gedaan. Terwijl ik met de jongens de verse vismarkt bezoek, waar de vissen nog levend verkocht werden die die middag gevangen zijn, gaat Gary de mannen maar even helpen. 45 minuten
later en omgerekend 0,80 euro armer, rijden we weer verder. Aangezien de jongens het fantastisch vonden hebben we de volgende dag wederom onze brommetjes gehuurd om voor een halve dag naar de
nieuwe Bai Ding pagode te crossen. Een gigantisch complex, met de grootste Boeddha van Vietnam en heel veel trappen! Het zweet gutste niet alleen van onze lijven, maar ook de vietnamezen zelf liepen
te kreunen en zweet te vegen. Gelukkig maar, het was dus gewoon erg warm. Wat heerlijk dat we na zo'n mooie pagode weer op de brommer konden stappen! Wederom hebben we bijna geen toerist gezien. De
middag hebben we hangend aan, in en om het zwembad doorgebracht en nu zitten we in de avond/nachttrein. We hebben wat mensen van onze bedden moeten jagen, maar nu kunnen we gaan slapen. We hebben een
hardsleeper, een 6 persoonscoupe met harde bedden. De zachte bedden trein was al uitverkocht. Het is wonderbaarlijk hoe de jongens alles gewoon ondergaan. We horen ze zelden klagen over de hitte, nu
ook niet over de keiharde bedden. Daarintegen verwonderen ze zich wel veel. Bijv " waarom schut die trein zo, hij rijd toch gewoon rechtdoor?" en " waarom slapen wij allemaal op een apart bed terwijl
op de bovenste bedden een hele familie ligt te slapen" of " zijn er echt mensen die de hele nacht op een stoel moeten zitten slapen?" Dan hebben we weer wat uit te leggen over hoe rijk wij het
eigenlijk hebben... Wordt vervolgd vanuit Hue! Voorlopig gaat het hier uitstekend: geen rare ziektes, erg vriendelijke vietnamese en prima hotels.
Beste lezers, dank voor jullie lieve reacties. We hebben het inderdaad goed. Uiteraard hadden de kids even een dip, maar het tijdsverschil van 5 uur zijn we snel te boven gekomen, alleen aan de hitte
is het moeilijk wennen. We zijn met een touroperator vanuit Hanoi (32 graden) naar Halong Bay gebracht met een busje over een van de weinige snelwegen van het land. En wat blijkt, ook over 100 km
afstand doen ze hier bijna 4 uur omdat alles wederom tot aan de ossenwagen over die ene 'snelweg' gaat. De chauffeurs hebben overal lak aan. Wij reden door een aanzienlijke plas en zonder pardon
rijdt de chauffeur die arme fietser tot aan het kruintje nat. Laat deze nou net geen rijsthoedje op hebben! Het is hier echt het recht van de sterkste! Halong Bay (32 graden, maar dan met 95%
luchtvochtigheid, dus bloedverziekend heet) is prachtig. We maken in de bus kennis met onze bootgenoten: Canadese, Australische, Vietnameese-Zwitsers, Colombiaanse-Saudie-arabier, Russen, en ook
Italiaanse Honeymoners. Een bont gezelschap. Onze boot, de Phoenix Cruiser, vaart vanaf 13 uur uit de haven en we gaan op weg door het Unesco gebied, waar honderden kalkstenen rotsen eilanden groepen
(begroeid met veel bomen en planten) vormen. Het is een prachtig gebied. We bezoeken 's middags een grot en nemen een duik in het heerlijk warme water op een van de weinige strandjes die het gebied
rijk is. Het gevolg daarvan is dat we niet alleen waren daar. Wat een drukte! maar wat heerlijk om in die hitte even te zwemmen. Toen het meerendeel van de mensen weg was, kwamen de kwallen! Wellicht
dat dat de reden was, dat zij opeens weg gingen. Een kwal had een flinke beet achter gelaten op Yvo zijn voet. Die heeft even een poosje op zijn tanden moeten bijten, omdat vlak daarvoor een meisje
het zelfde leed had ondergaan en die had het uitgeschreeuwt, vond hij nu dat hij dat niet kon maken (gelukkig maar). Die avond hebben we heerlijk gegeten aan boord. Dat uit een hele kleine kombuis zo
lekker eten kan komen. Wat een luxe. 's Avonds gaat het anker ergens tussen alle eilandjes midden op zee uit, ver weg van alle drukte. We doen nog een kleine poging om inktvissen te vangen maar dat
was weinig succesvol. Misschien maar goed ook, ik had niet geweten wat ik had moeten doen met zo'n beest aan mijn hengel. Dat is niet mijn sport! We hebben heerlijke bedden aan boord en slapen als
een os. De volgende dag gaan we 's morgens kajakken, sommige doen nog een poging om loempia's te leren maken, maar wij hebben ze vooral geproefd nadat we even lekker geluierd hebben op het dek. En
dan varen we weer terug naar de haven. We nemen na een uurtje bussen afscheid van de groep. Wij worden, op ons verzoek, gedropt in 'the middle of nowhere', waar we op de locale bus wachten naar Ninh
Binh. Dat werd een avontuur. Allereerst liet de bus erg op zich wachten. Bustijden doen ze niet echt aan. We worden bijna de verkeerde bus ingesleept, verkocht als schapen door een mannetje bij de
busstop. ik zag nog net dat hij van de chauffeur geld kreeg toegestopt om ons in de bus te praten. No way natuurlijk. dan hebben we veel vietnameesjes nodig hoor, om ons in de verkeerde bus te
krijgen! De jongens vonden dat wel even spannend. Net als afdingen, dat hebben we ze eerst even uit moeten leggen hoe dat werkt. Maar uiteindelijk stappen we in de bus, nou ja minibus. Waar naarmate
de rit vordert steeds meer mensen in komen. Uiteindelijk zitten we met 40 man in een minibus, met de knieen opgetrokken en met 4 personen op 2 stoelen. Onze bagage heeft het ook hard te verduren en
tot overmate van ramp krijgt de bus pech! Versnellingsbak naar de haaien! Hij tuft nog even verder naar de garage. Daar kruipt een vietnamees onder de auto...gezien hun postuur past dat gewoon zonder
een krik te gebruiken. dat had Gary hem niet nagedaan! Na 45 minuten rijden we weer, maar vraag niet hoe. versnellingsbak heeft nog steeds kuren, schokdempers hadden het allang begeven en in plaats
van mensen er uit, komen er nog steeds mensen bij! Uiteindelijk hebben we erg gelachen om de situatie en hebben de snoepjes uit Nederland ook de kids nog wat laatste kracht gegeven. Na een rit van
bijna 4 uur stappen we vanuit de bus in de allerkleinste taxi die er bestaat. Een wonder dat 4 personen en alle bagage er nog in past. Wellicht omdat het allemaal goed aangestampt, en bijna
vacuumgezogen is in de bus. Dan rijden we met de mini taxi naar het prachtigste hotel in Ninh Binh Hoe groot kan het verschil zijn! Wat een pracht en rijkdom en wat heerlijk dat de jongens dat
zwembad in kunnen duiken. Het water werd bijna zwart toen we er in sprongen, zo vuil waren we! En wat een ervaring! gelukkig hebben we er allemaal hard om gelachen en zijn er geen trauma's opgelopen!
Morgen meer over onze avonturen in Ninh Binh! Veel groetjes uit een zweterig en bloedheet Vietnam, Sylvia, Gary, Yvo & Kay
Hallo lezers, Na een lange vlucht zijn we s'morgens vroeg in Hanoi geland. Daar was het even zoeken naar onze taxi-man die ons zou ophalen. Hij had waarschijnlijk de moed opgegeven nadat we 1,5 uur
te laat waren geland en ook nog eens ruim een uur op de koffers hebben moeten wachten. Maar daar was hij dan! Goodmorning Vietnam! Het mooie van het vroege landen was dat we, nog geen 100 meter
buiten de poorten van het vliegveld al in de Vietnamese sfeer kwamen omdat we langs rijstvelden reden waar volop gewerkt werd door mannen en vrouwen met de traditionele rijsteveldhoedjes. Wij keken
meteen onze ogen uit (de jongens niet hoor, die lagen meteen te slapen), niet alleen naar de boeren maar ook naar de chaos op straat. Op een hoofdweg lopen mensen soms zelfs met de os aan de hand,
rijden fietsers, brommers, vrachtwagens, bussen, auto's etc. En alles door elkaar op eigen tempo. En op zich steken ze ook gewoon over als ze denken dat dat sneller is. Maar als we dachten dat dat
het was, werd ons in Hanoi wel duidelijk dat het nog vele malen gekker kan! In de redelijk smale straten rijden de mensen op brommers met z'n honderden tegelijk in een straat. Stoplichten doen ze
niet aan. Oversteken doe je op eigen risico. Daar is een truc voor: als je de eerste stap op straat hebt gezet in een tempo doorlopen zonder om je heen te kijken. Dan rijden ze voor en achter je
langs en gaat het goed. Mou dat vraagt even moed maar inmiddels zijn we volleerde overstekers! De eerste dag hebben na een uurtje bijslapen, snel de benenwagen gepakt en de buitenlucht opgezocht
zodat we ons snel aan het ritme van Vietnam aan kunnen passen. Ons hotel genaamd Hanoi old centre hotel, was klein maar we hadden een prettige kamer, midden het centrum. Met 1 minuut lopen zaten we
bij het Han Kiem meer. Niet dat het daar rustig is, maar er hangt een hele goede sfeer. Het meer en het 'park' er om heen zijn 's morgens het toneel van dames die aan tai tchi doen, families doe
aan badmintonnen, mensen die hardlopen, ouderen die hun oefeningen doen en weer anderen die elkaar dansles geven. Wat een fantastisch sfeertje geeft dat. Ik liep daar op zondagmorgen vroeg allleen,
de rest lag nog in bed. Ik kreeg bijna zin om mee te doen, ware het niet dat het om 8 uur 's morgens al een tempertuur van boven de 30 graden is. Ik heb het maar bij slenteren gehouden. We hebben
dankzij een rondleiding via Hanoikids twee jonge studentes als tourgids gekregen, die ons de weg wezen door het oa. het Ho Chi Ming complex. Hier ligt hun leider Ho Chi Ming opgebaard. al hoewel
hij zelf graag gecremeerd wilde worden, omdat hij zelf een heel sober leven leidde en zijn as over meerdere gebieden waar hij geleefd had, uit wilde laten strooien. Zijn huis hebben we ook gezien
en dat is een 2 kamer houten hut, met een werktafel in een kamer en een bed in de andere. Zo leefde hun sterk communistisch leider, aanhanger van Lenin. En een groot onafhankelijksheidsstrijder
voor Vietnam. Het mooie aan Vietnam is dat je een deel van dit communisme sterk terugziet in o.a de slogans op spandoeken, grote fabrieken, en de saamhorigheid van de mensen. Die hebben we eerder
ook op Cuba gezien. Maar daarnaast zijn er heel veel kooplui en ondernemers die hun eigen waar venten. En zijn er echt grote verschillen in rijk en arm. Maar in de stad zijn geen bedelaars,
iedereen leeft in een redelijke staat huis. Wij hebben nog geen krottenwijken gezien. Na een interessante ochtend met de studentes hebben de jongens het middagprogramma bepaald; met de fietstaxi
door de stad, ijs eten en voetballen in het park. Met name dat laatste was een grote belevenis omdat vanwege de zondag het hele park vol was met sporters; aerobic-klasjes, badmintonwedstrijden,
voet-badminton, voetbal en voor de individuele sporters; fitness (man only!), skaten, hardlopen, fietsles. Iedere meter van het park werd gebruikt. En iedereen laat elkaar in waarde. En dan werd
er, waarschijnlijk om reclame te maken, ook nog eens gratis coca cola uitgedeeld in die heerlijk ouderwetse glazen flesjes. We hebben genoten tot het ging gieten. Dat was een verfrissende ervaring
en zo dachten er meer over, maar het park liep wel snel leeg. Tot zoveer het hectische Hanoi. Verder gaat onze reis naar Halong Bay. Dit verslag volgt snel, samen met wat foto's. Groetjes, Sylvia,
Gary, Yvo & Kay
